Coraz trudniej jest pisać historię literatury, nie tylko dlatego, że dzieł przybywa, że coraz gorzej udaje się oddzielić tę garstkę, która przetrwała próbę czasu od tego, co skazane na niepamięć, co spoczęło definitywnie w bibliotecznym cmentarzu (...)
Autorzy podręcznika akademickiego są świadomi złożoności i niespójności dziedzictwa literackiego i skarżą się na swój trud. A jednak zespolili i objęli wspólną nazwą historii literatury różnorodne i rozproszone bogactwo literackie Francji, sprasowali wielowątkową tkaninę w cztery skondensowane wykłady i zamknęli je w niebieskiej okładce z reprodukcją Moneta. Żywa kolorystyka tej okładki nawiązuje do dynamizmu podręcznika, który zapewne swoim stylem, językiem i zawartością zainteresuje nie tylko studentów filologii romańskiej, lecz także wielu humanistów. Literaturę i filozofię francuską spotykamy przecież na każdym kroku! Książka na pewno nie jest przeładowana suchymi faktami historycznymi. Opiera się na intertekstualności, czyli wyjaśnianiu zjawisk literackich poprzez kontrast z innymi. Autorzy ufają w samodzielność czytelnika i dlatego sylwetki pisarzy ukazują jakby na drugim planie, bardziej skupiając się na ich sytuacji literackiej, twórczości i filozofii. W ten sposób chcą uniknąć narzucania odbiorcy mistrzów i piszą we wstępie: Niechże sam ich szuka. A jednak przydałoby się umieścić ciekawostki w stylu, że po jakimś czasie Sartre porzucił ateizm, bo uznał go za zbyt ciężką pracę. Przecież umyka nam właściwe pojęcie jego twórczości, jeśli wywnioskujemy z podręcznika akademickiego, iż Sartre był przez całe życie ateistą...
Książka przyciąga oko układem graficznym, ciekawymi fragmentami dzieł i artykułów. Jest przyjazną pomocą naukowa, bo kremowy kolor papieru sprawia, że oczy mniej się męczą. Można czytać bez wytchnienia.

Marta Tuchołka
przeciąg 1/60 2006