Mało kto jeszcze pamięta, że zwyczaj szczęśliwego numerka spopularyzował program „Twój problem nasza głowa”. Obecnie wiele szkół zdecydowało się uprzyjemnić życie uczniom wprowadzając tę „instytucję”.
Popatrzmy na ręce – czy aby władzami kierowały tylko szlachetne pobudki? W mojej szkole, jeśli ktoś nie zapłaci na samorząd, nie bierze udziału losowaniu szczęśliwego numerka. To zabrzmiało jak haracz i tak to właśnie odebrała część braci szkolnej. Narobili strasznego szumu, na co samorządowa klika odparła:
„To jest jedyny skuteczny sposób ściągnięcia pieniędzy na samorząd” (w przyszłym odcinku szkolnego dreszczowca o tym, na co idą składkowe pieniądze; na razie kompletujcie komisję śledczą J)
Pieniądze udało się wyegzekwować. (Jeżeli ktoś nie zapłaci, to cała klasa nie bierze udziału w loterii.) Loteria, to złe słowo. Przywodzi na myśl losowanie, łut szczęścia, albo straszliwe bankructwo. Natomiast pani portierka, (czytaj arbiter) żeby być sprawiedliwą, wprowadziła „uczciwy” system – numerek raz wylosowany wypada z kapelusza, do czasu aż przeleci cała kolejka.
Na tej samej zasadzie można rozdawać niepytanie wg numerów z dziennika. Pani z portierni jak dobry sędzia rozdziela szczęście, trochę naginając jego definicję. Nawet największego pechowca dosięgnie kiedyś szczęście. Należy mu się. Ma (i wszyscy razem) – szczęśliwy numerek!

meg gen
przeciąg 1/60 2006