wywiady

Z Kayah. Krótka rozmowa rozmowa o kobiecości

07.05.2004 Tomek Jopek & Helen

Wchodzimy do Empiku. Kayah przyjechała promować nową płytę „Stereotyp”. Z głośników płyną dźwięki muzycznego koktajlu jazzowo-elektronicznego… i słów zachęty: W tę noc, chociaż nie wiesz, to dla ciebie jestem tu. Zbierz się w sobie, zbliż się do mnie, śmiało podejdź– TY coś zrób! Wymieniamy spojrzenia – idziemy! Przedzieramy się przez tłum fanów i dopadamy Kayah, której serce wali jak młot, bo właśnie w rekordowym czasie pokonała dystans Gorzów Wielkopolski – Poznań.
Czy pośpiech, jaki ci towarzyszy, nie kłóci się z twoją naturą?
Kłóci się, ale najwyżej szybciej się zestarzeję. Trudno.
Co się zmieniło od początków twojej działalności?
Po pierwsze, to widać to na pierwszy rzut oka. A poza tym poznałam sens swojego istnienia, jestem matką, wiele doświadczeń dotknęło, sponiewierało, zostawiło. Myślę, że o tym właśnie piszę.

Najwięcej w twojej twórczości jest odniesień do uczuć między kobietą a mężczyzną. Czy to są najmocniejsze emocje?
Wbrew temu, co wszyscy myślą, nie jest to rozliczanie się z żadnym facetem. Ja po prostu opowiadam historie różnych kobiet i różnych związków.
Zauważyliśmy inspirację poezją Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej…
No pewnie, ale nie tylko. Jest także Małgorzata Hillar i całe mnóstwo wspaniałych poetek.
Kobiet „doświadczonych”?
Tak, ale pamiętajcie, że każda kobieta jest doświadczona. Mogłoby się wydawać, że nie da się tych doświadczeń porównać, ani w ilości, ani w jakości. To jest bardzo niewymierne; każdy dostaje to, co może unieść, każdy ma swój krzyż.
Czy sens swojego życia znalazłaś w macierzyństwie?
Na pewno znalazłam odpowiedź na wiele beznadziejnych pytań, które sobie zadawałam i na które nie mogłam znaleźć odpowiedzi. Nie jest to jednak moja jedyna siła napędowa w życiu, jedyny cel – jest to moje dopełnienie.
(w tym momencie przerywa nam obsługa sklepu, mówiąc, że tłumy czekają)
Przepraszam, to moja wina. To wszystko kwestia tego, że czas płynie szybciej niżby się chciało. Po prostu, kiedy stoi tłum ludzi i wiem, ile czasu i energii poświęcili ci ludzie… Nie mogę wyjść, zanim każdy, kto przyjdzie, nie dostanie chociażby autografu, bo na rozmowę czasem nie starcza czasu…
Dziękujemy.
Ja również dziękuję.
Rozmowa się skończyła, a my – z dyktafonem w ręku poczuliśmy się trochę jak adresat jednej z piosenek Kayah: Zostanie ci w rękach tylko moja sukienka, więc nie dziw się więcej w swoich rękach sukience – to wszystko, co po mnie zostaje, gdy płonie. Gwiazda zapłonęła blaskiem i odleciała – w wir swoich obowiązków.